GESCHIEDENIS
HEROPRICHTING
Vóór 1881: dat onze schutterij veel ouder moet zijn dan nu 143 jaar, zal wel duidelijk zijn. Met de schaarse gegevens die voorhanden zijn, is dit jammerlijk genoeg moeilijk te bewijzen.
In de middeleeuwen was Heythuysen een handelsplaatsje waar veel kooplieden samenkwamen. Dit was te danken aan de gunstige ligging als verbindingsplaats tussen de Maassteden Roermond en Venlo en met Weert. Voor de bescherming van de rondtrekkende kooplieden moest ieder dorp toen zelf zorg dragen. Hieruit zou men mogen concluderen dat ook in Heythuysen omstreeks de 16e eeuw een schutterij moet hebben gefunctioneerd. Gegevens die bekend zijn is dat de schutterij omstreeks 1850-1860 is stilgelegd. Het stuk land (bos), welke toen de “Schuttehoeve” heette kwam de schutterij niet meer op, zodat de gemeente dat voorlopig onder haar hoede nam en de grondlasten betaalde. Bij de heroprichting van Schutterij St. Nicolaas liet men helaas deze toestand voortbestaan, waardoor dit goed voor de schutterij verloren ging.
Op 21 februari 1881 is onze schutterij St. Nicolaas Heythuysen heropgericht. De Initiatiefnemer tot de heroprichting is waarschijnlijk A. Coenen geweest, de eerste voorzitter, die zich in 1880 vanuit Nunhem in Heythuysen vestigde als molenaar op de St. Antoniusmolen. De heroprichters van schutterij St. Nicolaas in 1881 waren:
- A. Coenen
- S. v.d. Drinck
- P. v.d. Drinck
- P.J. Houben
- Verstappen (opa van Jozef Ottenheim)
- Caris (opa van Wiel Caris).
Vele schutterijen namen als beschermheilige meestal de patroonheilige van de parochie. Zo ook werd bij de heroprichting de naam van onze schutterij “St. Nicolaas“. De heroprichters hadden als doel om iets anders als in de vorige eeuwen, toen veiligheid en geborgenheid voorop stonden, nu de schuttersidealen te combineren met sociale contacten te onderhouden en ontspanning te zoeken.
De begin jaren waren van grote bloei en het jaarlijks hoogtepunt vormde het koningsschieten. De schietboom had zijn eerste standplaats bij café Ponsen in de Dorpstraat. Later zou deze nog 5 maal verplaatst worden. De taak van buksmeester werd vervuld door P.J. Houben, die ook de loden kogels goot. Dat voor voorzitter A. Coenen de zware buks geen vreemd element was, bewijst zijn koningschap in de eerste drie achtereenvolgende jaren. Zodoende werd hij in 1883 eerste keizer van onze schutterij.
Op de schuttersfeesten, waar men verplicht was met vaandel, vogel van oprichting en trom aanwezig te zijn, werd geschoten met drietallen op het raam (réék) met aardappelen. Tegenwoordig zijn dit houten blokjes van 1.5 cm x 1.5 cm x 1.5 cm. Het drietal dat onze schutterij destijds op schuttersfeesten vertegenwoordigde bestond meestal uit: A. Coenen, S. van den Brinck en P.J.Houben. Naar zulke feesten werd met paard en kar of te voet heengegaan.
SCHUTTERIJ OP DE HEIDE
In het jaar 1888 werd er in het buurtschap Heide de “Sacramentsschutterij” Heythuysen opgericht. Omstreeks het jaartal 1900, toen de Sacramentsschutterij Heythuysen was opgegeven, werd schutterij “St. Anthonius” Heythuysen in het leven geroepen, welke eveneens op de heide gevestigd was. De schietboom was geplaatst bij café Petran Ververs. De schutters uit dit deel van de gemeente hoefden zodoende niet steeds naar het dorp te komen om hun geliefde schietsport te beoefenen. De onderlinge band was goed en er werd dan ook vaak gezamenlijk naar de schuttersfeesten gegaan.
OUD LIMBURGS SCHUTTERSFEEST 1902
Op pinkstersmaandag, 19 mei 1902, organiseerden schutterijen, St. Anthonius Heythuysen en St. Nicolaas Heythuysen gezamenlijk een groot internationaal schuttersfeest. Dit feest werd door de beschikbaarstelling van een medaille door Z.K.H. Prins Hendrik der Nederlanden, het eerste Oud Limburgs Schuttersfeest. Het staat ook als zodanig omschreven in het boekwerk van de OLS federatie, dat is uitgegeven bij gelegenheid van het 75 jarig bestaan der federatie in 1977.
NAAMBORDJE
Het mooie uit hout gesneden naambordje is een herinnering aan de tijd met de Anthonius schutterij. Door Josef Schoenmakers (broer van oud-buksmeester Jac Schoenmakers) is dit bordje in 1980 gerestaureerd. Momenteel wordt dit houten bord naar alle festiviteiten als naambordje van schutterij St. Nicolaas gebruikt en dus gedragen door onze bordjesdrager.
VAN “SJERP & SJÖTTEMUTS” TOT UNIFORM
Het begrip uniform was in de periode rond de heroprichting bij Schutterij St. Nicolaas totaal onbekend. Van uniformiteit in kleding was nog geen sprake. De eerste verandering hierin kwam pas rond 1920, toen men overging tot de aanschaf van de in die tijd alom gedragen schuttersmutsen. Ook uit diezelfde periode stamt de aankoop van sjerpen voor de schutters. Deze sjerpen werden waarschijnlijk aangekocht om te laten zien welke schutters bij de Heitser schutterij behoorden. Zo is bekend dat zij een rood-wit-blauw sjerp droegen op de toen gehouden schuttersfeesten. Bij officiële gelegenheden, zoals bijvoorbeeld Koninginnedag, werd door de Heitser schutters een oranje sjerp gedragen.
EERSTE UNIFORM
Deze “sjerp en sjöttemuts” droeg men tot na de tweede wereldoorlog. Door het financiële resultaat, dat het OLS in 1949 had opgeleverd, kon onze schutterij overgaan tot de aanschaf van de eerste uniformen. In juli 1951 werden in totaal 33 van deze uniformen door Confectiebedrijf H.J. Körvers uit Heythuysen afgeleverd. Hoewel de vereniging, en met haar de hele dorpsgemeenschap, erg trots was op de nieuwe aanwinst bleken deze toch niet overal in goede aarde te vallen. Zo werd er vaak op de schuttersfeesten gesproken over de “Petrol-menkes” van Heythuysen. Dit kwam doordat de uniformen veel leken op de werkkleding van de toen rondreizende petroleumverkopers.
Vaandeldrager: Wiel Hendricx.
Achter hem v.l.n.r.: Sjang Coenen, Handri v.d. Kop (keizer), Tjeu Philips.
Linker rij: Sjeng Coenen, Lei Reuvers, Tjeu Linssen, Wiel Vullers, Kuëb Rijks, Mat Vrenken, Jac Geraerts, Thei Timmermans.
Rechter rij: Jac Timmermans, Pierre Jegers, Hein Mussen, Jan Hobus, Ger Rijks, Sjra Cillekens, Jan Caris.
KLAROENKORPS
In het begin der vijftiger jaren werd onze schutterij steeds door enkele tamboers naar de schuttersfeesten vergezeld om in de optochten de juiste maat aan te geven. Tot aan de oprichting van het klaroenkorps zijn dit slechts enkele tamboers geweest, o.a.: Joep Cillekens, Frans Kiggen, Loet Schroen, Wiel Vullers, Tjeu Kessels, Jos Gubbels, Jan Vullers en Jan v.d. Kop. Omdat al die jaren slechts enkele tamboers onze schutterij vooraf gingen, stond deze kleine groep vooral in lange optochten voor een grote opgave.
In 1958 is het klaroenkorps opgericht. Het “gezicht” van de schutterij is in belangrijke mate veranderd door de oprichting van het klaroenkorps. De schutterij was tot 1958 in hoofdzaak een vereniging waarin een paar mensen hun schiethobby beoefenden, nu is haar functie, meer maatschappelijk en sociaal gezien, enorm belangrijk geworden. Dat maakt haar voor Heythuysen tot een waardevol bezit.
Het klaroenkorps van 25 leden werd in 1959 in nieuwe uniformen gestoken en werd uitbesteed aan kleermaker Cleo Clephas uit Heythuysen. De stoffen werden geleverd door de Roermondse firma Beurskens-Tulfer. Dit uniform bestond toen uit een zwarte broek, wit overhemd een een zwarte baret. Het nadeel van deze uniformen was wel dat ze alleen bij goed weer gebruikt konden worden. Bij slecht weer werden de muzikanten vaak nat tot op hun hemd, zodat het bestuur in 1962 besloot om de hele vereniging opnieuw te uniformeren. Voor het maken van deze uniformen ging men met de fam. George Pisa uit Eindhoven in zee. Daar de klaroenkorpsleden vasthielden aan de baret, werd door George Pisa een uniform ontworpen welk bestond uit een zwart broek met rode bies, kort rood jasje en weer een zwarte baret, maar nu versierd met een witte pluim. De uniformen voor de schutters werden overgenomen van de K.L.M. Schiphol. Deze luchtmacht-uniformen werden door Cleo Clephas op maat vermaakt en van versierselen voorzien, zodat ze pasten bij die van het klaroenkorps. Tevens maakte de fam. J. Moederschijn uit Voerendaal in 1967 enkele nieuwe uniformen voor de nieuwkomers bij de schutterij.
OVERGANG VAN KLAROENKORPS NAAR TROMPETTERKORPS
Een klaroen werd van oudsher door het leger gebruikt om alle signalen te blazen. Begin jaren ‘80 is het muziekkorps overgestap van klaroenkorps naar het huidige trompetterkorps. De reden hiervoor is dat er met een bes trompet melodisch gezien veel meer mogelijkheden zijn dan met een bes klaroen. Een klaroen heeft geen ventielen of hooguit één ventiel, waardoor er niet chromatisch op gespeeld kan worden. Ter vergelijking: een trompet heeft drie ventielen, waardoor daar een melodie op gespeeld kan worden.
Gehurkt v.l.n.r.: Har Hebben, Jo Mertens, Koos Schroën, Thei Hobus, Paul v.d. Kop, Jos Vullers, Broer Daems, Ton Timmermans, Piet Schroijen.
Staande v.l.n.r.: Sjaak Timmermans (commandant), Jan Rijks, Albert v.d. Kop, Jan Caris, Jac Meulen, Jo Reynders, Jos Schoenmakers, Sjaak Timmermans (buksmeester), Wiel Hobus, Frans v.d. Kop, Jos Hebben, Jan Kirkels, Sjra Cillekens, Har Gubbels, Hans Caris, Lon Marcus, Piërre v.d. Kop, Arno Sijben, Jos Linssen, Broer Timmermans, Piërre Reynders, Piet Moors, H v.d. Kop (sr.), Jan Vullers.
UITBREIDING MAJORETTEKORPS
In 1969 was het zover, schutterij St. Nicolaas breide zich uit met een majorettekorps. De hele majoretten beweging stond nog in zijn kinderschoenen en er waren in de omgeving nog geen instructeurs of instructrices die ervaring op dit gebied hadden. De stokjes (batons) werden zelf gemaakt van aluminium met houten knoppen. Voor de uniformering van de jongedames werden de oude rode klaroenkorpsjasjes en door mevr. v.d. Heuvel (Tuulshoek) zelf gemaakte witte rokjes gebruikt.
Vooralsnog bleef het optreden van de Majorettes beperkt tot marcheren met eenvoudige stokbeweging voor het korps uit. Al spoedig werd samen met het klaroenkorps een show ingestudeerd en dat bracht wel enig succes. Er werd hard gewerkt aan de opleiding van leerlingen en al spoedig behoorde schutterij St. Nicolaas tot de grootste korpsen van Limburg en werden vooral tijdens optochten vele prijzen behaald.
Door de uitbreiding van het majorettekorps en de vele nieuwe leden die zich hadden aangemeld, besloot het bestuur voor de derde maal de hele vereniging opnieuw te uniformeren. Het grootste probleem in die tijd was wel de bijna lege kas van de schutterij en er werden dan ook diverse acties, zoals huis-aan-huis collecte, kaartavonden en een fancy-fair georganiseerd. Er werd ook bij de gemeente Heythuysen aangeklopt voor een lening om de nieuwe uniformen te kunnen bekostigen. Om de hoge kosten een beetje te drukken werden de oude jasjes van de drumband en klaroenkorps vermaakt voor de pas opgerichte majorette groep. De stof voor de rokjes en de bijpassende handschoenen leverde manufacturenhandel Swinkels uit Heythuysen. De nieuwe uniformering van klaroenkorps, drumband en schutterij was in handen van dhr. Wolfs uit Eijsden, die op verzoek van het bestuur van St. Nicolaas voor het klaroenkorps opnieuw de combinatie rode jasjes, zwarte broeken en zwarte baretten gebruikte. Terwijl de schutters weer zwarte uniformen met gouden en gele uitmonsteringen kregen. Dat deze combinatie overal goed aansloeg, blijkt wel uit de vele ereprijzen die het korps in de jaren daaropvolgend behaalde.
In 1975 kreeg het Majorettekorps voor het eerst nieuwe uniformen, daar de toen al dertien jaar oude rode jasjes te slecht waren om nog langer te gebruiken. De nieuwe marjorette kledij werd gemaakt door de fam. Martens uit Sittard. diezelfde firma had het jaar daarvoor nieuwe uniformen gemaakt voor de schutters van schutterij St. Nicolaas en dit was zo goed bevallen, dat men haar ook de uniformering van de majorettes toevertrouwde.
MINI-RETTEN
Begin jaren 80 had het majorettekorps ook mini-retten. In combinatie met de jonge leeftijd (> 7 jr.) en een vereiste om het twirling eerst goed onder de knie krijgen, liepen de mini-retten nog niet mee op een BSF of OLS. Er mocht wel mee geoefend worden op straat bij activiteiten in eigen dorp. Annemiek Kanders en Lia Mertens hebben zich jarenlang als instructrices ingezet om de mini-retten alle kneepjes van het vak bij te brengen.
LESGEVEN EN SHOWS SCHRIJVEN
Vele jaren heeft het majorettekorps les gekregen van instructeur Gerard Huberts, maar schutterij St. Nicolaas zocht daarnaast nog een instructeur / instructrice die naast het lesgeven ook shows kon bedenken en kon schrijven. In de wijde omtrek was het destijds zeer moeilijk om een gediplomeerde show schrijver en lesgever te vinden.
Op 16-jarige leeftijd koos Lia Mertens ervoor om een show cursus in Roosendaal te gaan volgen. Ruim 6 maanden lang moest ze elke 14 dagen met de trein naar Roosendaal en verbleef ze het hele weekend daar. In die tijd was dat voor een jongedame een hele onderneming. Gelukkig waren er uit de omgeving nog twee andere dames, van St. Williebrordus Meijel en St. Job Leuken, die ook deze cursus gingen volgen. Hierdoor verkeerde Lia tijdens de lange weekenden in goed gezelschap. De show cursus werd met succes afgerond en zodoende heeft Lia Mertens zich ook jarenlang ingezet als instructrice en showschrijfster voor het majorettekorps van St. Nicolaas Heythuysen.
De basis van deze cursus was dat je leerde om muziek te “ontleden” met als doel eigen shows te kunnen schrijven, en daarbij op een verantwoorde manier les te kunnen geven aan het majorettekorps, zodat blessures voorkomen werden. Denk hierbij aan een warming-up en het afsluiten van een les met een cooling-down. Dit was in die tijd nog wereldvreemd. Zoals wel vaker bij iets nieuws kreeg Lia in het begin op de rek- en strekoefeningen wel wat weerstand, maar men wende er aan en al snel werd dit de nieuwe norm om een repetitie te starten en af te sluiten.
Het majorettekorps van St. Nicolaas Heythuysen heeft, mede door nieuwe shows, aardig wat prijzen in de wacht weten te slepen. Tijdens de optocht werd er onder het lopen vaak verschillende formaties uitgevoerd. Na de optocht kon er nog worden opgegaan voor een showwedstrijd van de bond. De grootste concurrentie op BSF waren de majorettekorpsen van Heel, Meijel en Leuken. Naast de activiteiten binnen de schutterswereld werd het majorettekorps ook gevraagd bij andere dorpse activiteiten. Zo begeleide de majorettes in de jaren 80 bij de Heitser Revue de artiesten van en naar het podium.
NIEUWE PAKJES
In 1982 was het de beurt aan kleermaker Henca BV in Breda, gespecialiseerd in kostuums en uniformen, om het majorettekorps van St. Nicolaas Heythuysen in het nieuw te steken.
Op een zaterdagmiddag gingen Bèr Stijnen, Gunther Voermans, Carolien Reynders en Lia Mertens gezamenlijk met de auto naar Breda om bij Henca BV de stof uit te zoeken en het uiteindelijke ontwerp te bespreken. Er werd ditmaal gekozen voor gele pakjes met zwarte details. Deze pakjes bestonden uit een geel plooi-jurkje met een brede zwarte reverskraag, lange mouwen met zwarte details en een zwarte ceintuur. Daarbij een bijpassend zwart hoedje met gele pluim en om het af te maken zwarte laarzen met gele veters. Een plaatje om te zien, een mooi geheel bij de rest van het korps.
DE ONTBINDING VAN HET MAJORETTEKORPS
De meeste dames gingen uiteindelijk studeren, werken of een gezin stichten waarbij het majorettekorps begrijpelijkerwijs geen prioriteit op dat moment meer was. Eind jaren 80 hadden we te weinig doorstroom van nieuwe leden. Een van de oorzaken is waarschijnlijk de opkomst van Ballet en Jazzballet geweest. Het gevolg was helaas de ontbinding van ons prachtig majorettekorps. Heel spijtig allemaal, maar mede door herinneringen van oud leden en foto’s hopen wij dat ook dit stukje geschiedenis van onze vereniging bewaard zal blijven. Helpt u mee?
Heeft u mooie verhalen of foto’s over het majorettekorps en u wilt dit graag met ons delen, neem dan vrijblijvend contact met ons op.
KONINGSSCHIETEN
Het vogelschieten is het oudste gebruik van een schutterij. Hierbij wordt door een schietwedstrijd bepaal wie voor één jaar de titel “koning “der schutterij mag dragen. Koning van de schutterij wordt die schutter, die bij het vogelschieten het laatste stukje van de houten vogel wegschiet. Deze houten vogel had in vroeger tijden meestal de vorm van een papegaai, daarom hebben vele schutterijen aan het koningszilver een zilveren vogel hangen, welke naar de oude vorm van koningsschieten verwijst.
Ook schutterij St. Nicolaas heeft een zilveren vogel aan het koningszilver. De titel schutterskoning gaf in de vorige eeuwen bepaalde voorrechten binnen de schutterij, welke in het reglement waren opgenomen. Zo was de koning vrij van “hand-en spandiensten” welke in de vereniging verricht moesten worden. Ook was hij één jaar vrijgesteld van het betalen van de contributie. De koningsplaat moest door de koning wel zelf bekostigd worden, waardoor meestal alleen door vooraanstaande leden een zilveren plaat aan de keten werd bij gehangen. Vaak kon men dan ook aan de grootte en uitvoering van de koningsplaat de welvaart van de koning afleiden. Dit financiële gevolg heeft wellicht mening kundig schutter gedwongen om met opzet de konings eer aan een ander te laten. Ter voorkoming hiervan en ter bevordering van een open en eerlijke strijd nam het bestuur van schutterij St. Nicolaas in 1974 het besluit de verplichting op zich te nemen, elk jaar een zilveren koningsplaat aan de keten bij te hangen en deze kosten te betalen. Hierdoor werd elke schutter, rijk of arm, gelijk gesteld en werd zijn naam als koning der schutterij behalve in geschiedenisboeken ook in het zilver vastgelegd.
Toen in de 19e eeuw de schietwedstrijd op de raam met bolletjes (de réék) werden gehouden, werd ook het koningsschieten steeds meer op deze wijze verschoten. Hierdoor werd de factor “geluk”, die bij vogelschieten een belangrijke rol speelde, verdrongen. De meer deskundige schutter had hierdoor een beter kans zich koning van de schutterij te schieten. Ergens in de jaren ’80 / ’90 is er besloten om weer ouderwets op een houten plaat de vogel neer te schieten, zodat ieder lid van de vereniging, ongeacht zijn of haar schietkwaliteiten, kans maakt op de koningstitel.
KEIZER
Sinds de heroprichting van schutterij St. Nicolaas op 21 februari 1881, heeft onze vereniging drie keizers gekend. Dit waren achtereenvolgens: A. Coenen (1881 – 1882 – 1883), P. Hendriks (1901 – 1902 – 1903) en H. v.d. Kop (1927 – 1928 – 1929). Als speciaal ereteken krijgt de keizer de keizerster door de schutterij overhandigd. Deze blijft in zijn bezit totdat een nieuwe keizer zich aandient. Overlijdt de laatste keizer, dan vervalt de keizerster aan de schutterij. Op de achterzijde van deze keizerster, staat gegraveerd: A. Coenen 1883, P. Hendriks 1903 en H. v.d. Kop 1929.
Een mooi verhaal is dat Mevr. L. Timmermans-Huberts zich in 1975 en 1976 koningin schoot. In 1977 werd ze net geen keizerin, omdat ze na een lange tweestrijd de koningstitel moest laten aan A. v.d. Kop. Helaas is er tot op heden nog geen opvolgende keizer(in).
ZWART, GEEL & GOUD
Er werd in 1979 het idee geopperd om de hele vereniging in het nieuw te steken. Immer het 100 jarig bestaan van schutterij St. Nicolaas stond eraan te komen en de oude uniformen waren inmiddels ook bijna 10 jaar oud. De heropgerichte groep klaroenblazers was inmiddels ver genoeg gevorderd om aan de optredens te kunnen deelnemen.
Om deze uniformering te kunnen bekostigen werd er besloten dat de voormalige leerlooierij Fabiek Niessen gelegen aan de Dorpstraat (Niessensträötje), die door de gemeente was uitgekocht, door de schutterij met de hand werd afgebroken. Dit was een enorme verplichting waaraan in 1980 werd begonnen. Door bijna alle leden werd hier maanden aan meegewerkt. De oude materialen werden verkocht en dat geld was voor onze schutterij.
De gepensioneerde leden Sjra Cillekens en Pierre Peskens waren meestal de hele dag stenen aan het afkappen. De hoge fabriekstoren van 60 meter hoog werd handmatig steen voor steen door Dim Stoop afgebroken. Vanwege het beroep van Dim durfde hij dit wel aan en kon hij, zonder ongelukken, de klus klaren. Juist ook deze tapse stenen, waar de 60 meter hoge toren mee was gemetseld, werden goed verkocht aan kopers die er een mooie waterput van maakten in hun tuinen.
De plannen voor nieuwe uniformering werden verder opgepakt en na overlegvergaderingen tussen bestuur, leden en diverse kledingbedrijven, werd uiteindelijk besloten om met de firma Henca uit Breda tot een akkoord te komen. De keuze was gevallen op een totaal ander uniform dan het rode, dat men vanaf 1962 had gedragen. Dit nieuwe uniform was, zowel voor drumband, klaroenkorps als voor de schutterij, een geheel zwart met geel en goud afgewerkt uniform. Ook de traditionele baret werd vervangen door een bijpassende zwarte kolbak met gele pluim. De majorettes werden in een geel/wit uniform gestoken. Dat deze uniformen overal goed in de smaak vielen bleek ook nu weer uit de vele prijzen die de schutterij de opeenvolgende jaren behaalden voor het onderdeel mooiste geheel.
In 1979 kon onze vereniging vol trots haar nieuwe gezicht tonen, namelijk de nieuwe uniformering van de gehele schutterij. Dit heugelijke feit werd gevierd op Koninginnedag, maandag 30 april 1979. Het totale korps van majorettes, drumband, klaroenblazers en schutters telde 85 geüniformeerde leden.
100 JARIG BESTAAN
Voor de organisatie van het eeuwfeest werd als noodzaak gezien dat er een boekwerk werd uitgegeven over het totale 100 jarig bestaan van onze schutterij na de heroprichting. Reeds in 1979 werd er een werkgroep opgericht voor het samenstellen van het jubileumboek. Deze groep bestond uit Jo Beckers, Paul v.d. Kop, Ber Reijnen en Koos Schroen.
De voorbereidende werkzaamheden voor het jubileumfeest 1981 werden hierna aangevangen. De eerste vergadering werd gehouden op 5 september 1979. Bijna twee jaar van drukke werkzaamheden zouden volgen, en gezien de grote inzet van alle leden, beloofde dit een daverend gebeuren te worden.
SCHENKING VREDESMONUMENT
Doordat wij als vereniging ook al ruim 25 jaar kien avonden organiseerden met daarbij de opbrengst van de afbraak van de leerlooierij fabriek, heeft de vereniging ruim 100.000 gulden in kas om nieuwe uniformen te kopen. Met een gedeelte van deze opbrengst heeft onze schutterij, via het plaatsen van het vredesmonument gelegen op de hoek Stationsstraat / Eykerstokweg te Heythuysen, ook een schenking gedaan aan de gemeenschap van Heythuysen. Schutterij St. Nicolaas is dan ook een vaste gast bij de herdenking op 4 mei.
Het monument staat symbool voor de vrede. Het gedenkteken van kunstenaar Dick van Wijk werd onthuld op 6 juni 1981. De eerste dodenherdenking bij het monument vond plaats op 4 mei 1982. Het vredesmonument in Heythuysen bestaat uit een bronzen beeld van een vrouwenfiguur die een groep duiven vrijlaat. Het beeld is geplaatst onder een boog van roestvrij staal. De steel en hark van de schutters vormen de boog die bescherming biedt aan de vrouwenfiguur met vredesduiven.
Het geheel is geplaatst op een cirkel van basaltblokjes. In het grondvlak zijn bronzen gedenkplaten ingemetseld. Op deze plaquettes staan de bijna vijftig namen van de oorlogsslachtoffers uit de vier dorpen van de voormalige gemeente Heythuysen vermeld. De namen worden tijdens de ceremonie op 4 mei voorgelezen opdat zij niet vergeten worden.
